Płytki krwi = strach

Płytki krwi czyli trombocyty bądź krwinki płytkowe stoją w szeregu obok białych i czerwonych krwinek. Ta trójca jest bardzo ważna w organizmie człowieka. Płytki odpowiadają za proces krzepnięcia. To właśnie one spędzały nam sen z powiek przez ponad rok. To tych krwinek brakowało Filipowi do bezpieczeństwa. Celowo używam czasu przeszłego, ponieważ po drugim przeszczepie płytki się pojawiły. Z początku cisza i spadki. Pod koniec pobytu w szpitalu lekki ruch w górę, który był falą nadziei na lepsze jutro. Za nami kolejna morfologia i płytki na stabilnym poziomie, a nawet leciutkim wzroście. Nie mamy normy jeszcze, ale nie brakuje do niej już dużo. Na chwilę obecną jest ich ponad 100 tysięcy, czyli ogrom w porównaniu do tego co było przez pierwszym i drugim przeszczepem. A co najważniejsze ryzyko wylewu na przykład przy upadku praktycznie zniknęło.

Ha tyle w teorii. Jednak serce matki wypełnione paniką przez ponad rok, trzepocze z każdym „czyhającym niebezpieczeństwie” tak jak samodzielnych kroczkach przy meblach, albo zwyczajnym stuknięciu w coś tam tą małą łepetynką. Ten strach jest mimowolny i choć w sumie na takim poziomie praktycznie zbędny, to jednak czai się i trudno się go z dnia na dzień pozbyć.

Jest jeszcze strach, gdy zauważy się wybroczynki po pobraniu krwi, w oczekiwaniu na wyniki morfologii i tych szerszych badań. Ale spróbujcie sobie wyobrazić jak odbieracie wynik zwykłej morfologii i tam zamiast 1, 10, 15 czy 20 tys jest ich najpierw 100 tys, a innym razem jeszcze więcej. Szok. Ulga. Radość. Nadzieja. Do następnego wyniku, bo później znów strach. Tych strachów jest więcej.

Chwilowo na tapecie u nas zęby, zęby i kombinacje z jedzeniem. Czyli nudno nie jest. Zresztą z Filipem trudno się nudzić.

A tak z innej beczki…

Ostatnio w modzie jest narzekanie? W oczy niejednokrotnie rzuciło mi się takie zjawisko choćby na fb. Pewna blogująca mama narzeka jak to jej syn nie daje jej kawy ciepłej wypić, wyspać się itp. Budzi się chłopak ileś tam razy, a ona biedna matka karmiąca piersią świat zbawia i nie śpi. Ok, kobieta w sposób z przymróżeniem oka pokazuje oblicze macierzyństwa. Czasami czyta się ją świetnie, ale nie gdy po raz enty czyta się to samo narzekanie tylko w ciut innej odsłonie.

Wtedy zastanawiam się nad swoim macierzyństwem (pojedyńczym) i dochodzę do wniosku że też bym sobie mogła ponarzekać na fb i to tyle, że ho ho. Ba nikt mi nawet tego nie broni. Filip potrafi budzić się 18 razy w ciągu nocy, w dzień też szału nie ma, dodatkowo zęby, z kawą różnie bywa…Ostatnio w nocy zastanawiałam się czy nie rzucić potrzeby snu w kąt i nie zacząć czytać, skorzysta na tym drugi blog! Jeśli dołożyć do tego narzekanie na los i przejścia to uzbierałoby się od cholery brzydko mówiąc. Tylko po co? A już na pewno po co więcej niż raz? Zapewne wtedy inne mamuśki czują się pokrzepione, że nie są same – ja też, ale bez przesady. Inne matki miały gorzej niż ja. Ich dzieci gorzej niż mój syn. A mimo to nie narzekają w sieci. Nie ileś razy w tygodniu. Zapewne mają zaufane osoby, przy których tama puszcza, bo wiecie matka to siłaczka, ale czasem po prostu ma dość.

Mój blog różni się od innych tego typu. Wszędzie tematy karmienia piersią, „gównoburze” pod postami o szczepionkach. Opisy produktów, zabawek czy czegoś tam innego. Tu jest nudno i monotematycznie. Zwyczajne frustracje matki i jej zwariowane myśli. Jednak coraz częściej zastanawiam się czy ludzie nie mają większych problemów niż duperele. Weźmy wspomniane karmienie. Przekonywanie, że każda kobieta może karmić. Guzik prawda, moim zdaniem. Mimo chęci i starań nie udało mi się karmić Fifa piersią. Okoliczności? Stres? Szpitale od samego początku? A może zwyczajnie biologia? A szczepionki? Czy oskarżanie się wzajemne ma sens? Każdy robi jak uważa. A i tak nikt z nas żadnej gwarancji nie ma, że szczepiąc czy też nie otoczy kokonem bezpieczeństwa swoje dziecko.

Jesień...

Tak sobie myślę, że to moje życie zatoczyło idealny krąg – umownie przyjmijmy, że dzisiaj, choć tak naprawdę to już wcześniej to i owo się na siebie nałożyło. Równo rok temu pierwszy dzień jesieni spędziłam w murach szpitala, dzisiaj podobno też się ona rozpoczyna, a ja jestem – gdzie? - w szpitalu. Poprzednio prawie jej nie zauważyłam i pewnie przeoczyłabym ją, gdyby nie drzewa, które zmieniały barwę, chłodniejsze poranki, które dotleniały mój mózg w drodze z hotelu do wielkiego gmaszyska Centrum Zdrowia Dziecka (wtedy jeszcze nie znałam przejścia podziemnego łączącego szpital z hotelem). To właśnie zapach jesieni, ostatnie nieśmiałe promienie słońca, wiaterek i ta rześkość przypomniały mi jak szybko minęło lato. Taką jesień jeszcze lubię i akceptuję. Dzisiaj przeoczyłabym jesień, gdyby nie mój mąż, który mnie uświadomił, że mamy już 22 września i tym samym wkraczamy w nową porę roku.

Niby wiem, że już wrzesień, widzę, że drzewa zmieniają swoje kreacje, a jednak znaczenie poszczególnych nazw tygodnia i same w sobie dni zlewaj się w jedno. Tu nie muszę wychodzić poza budynek, żeby iść do hotelu, bo znajduje się on na tym samym piętrze co oddział przeszczepowy i po przeszczepowy. Oczywiście zdarza mi się na sekundkę wyjrzeć, gdy np. muszę iść do samochodu po pampersy. Na dłuższy spacer zapewne sobie pozwolę, gdy Filip będzie mógł również wyjść, teraz jakoś brak mi czasu.

Ten rok to nie tylko zmieniające się pory roku, to także zmieniające się szpitale. Jak wiadomo każdy szpital jest inny i panują w nim inne warunki. Lepsze, gorsze – różnie to bywało. Pierwszy nasz szpitalny przystanek to Poznań i szpital na ul Nowowiejskiego. Moje odczucia co do tego miejsca się powoli zacierają – jednak mini sale przypominające boksy dla koni, gdzie jest latem straszny upał i ruszyć się nie można zapamiętam do końca życia. Dwa tygodnie w takim pokoiku i oboje z mężem mieliśmy prawie klaustrofobię. A to i tak nam się trafiło dobrze, bo odpłatnie mieliśmy salę z łóżkiem dla rodzica, innym razem już czekała nas podłoga bądź krzesło. Dla dziecka wytrzyma rodzic podłogę, krzesło i co tam trzeba – dobrze, że dzieci mają gdzie spać. Te boksy miały kolejną wadę. Zamiast ścian szyby, więc można się było podglądać do woli (te odpłatne były nieprzeźroczyste). Co do lekarzy? Co chwilę inny. Więc o konkrety trudno. Personel? Ok – przynajmniej wenflony umieją zakładać i zawsze te panie będę sobie chwalić za to. Choć tu mowa o oddziale dla najmłodszych dzieci – na środkowym bywa różnie, a i na lekarza z wynikami można sobie czasem czekać do dnia następnego. Ale to właśnie w tym szpitalu postawiono nam wstępną diagnozę Wiskotta. Trudną do uwierzenia.

Następnie Warszawa i Centrum Zdrowia Dziecka. Tutaj już dostaliśmy ostateczną diagnozę po kilku miesiącach od pierwszego pobytu. Nie powaliła na nogi, gdyż podświadomie się chyba z nią oboje oswoiliśmy. Warunki lepsze niż w poprzednim szpitalu. Sale większe i było już czym oddychać nawet w kilka osób, co nam akurat rzadko się zdarzało. Filip miał unikać innych dzieci i to się udawało. Nasze pobyty zawsze się przeciągały. Spać mogliśmy na łóżku polowym wypożyczonym odpłatnie bądź z dobroci serca SOS- u grupie dobrych dusz, która wpiera rodziców w potrzebie. Personel różny, ale niektóre panie pielęgniarki super, choć nie raz ciśnienie mi się podnosiło, przez nocne wizyty co niektórych pań, aby popatrzeć na dziecko bądź podnieś barierki jeszcze wyżej niż było to konieczne. Tutaj prowadziła nas jedna pani doktor przez praktycznie wszystkie pobyty (a było ich chyba 3), co jest najkorzystniejsze dla dziecka i rodzica.

Kolejny Poznański szpital na naszej liście to Szpital Kliniczny im. Karola Jonschera. Tutaj zero pozytywów. Nawet nie macie pojęcia jak ja się cieszę, że nie wybrałam tego miejsca do przeszczepu. Koszmar przez duże K. Co prawda trafiliśmy tam z zakażeniem broviaca i leżeliśmy nie na transplantologii, a oddział obok na hematologii, ale myślę, że dużej różnicy nie ma. Personel raczej wredny, szczególnie gdy usłyszeli o przeszczepie we Wrocławiu. Jakieś niemiłe teksty, o podawaniu leków i płytek przez najprawdopodobniej zakażone wkłucie żal mówić. Warunki kiepskie i nie chodzi już nawet o spanie na podłodze, a o czystość izolatki. Wenflonu nie umieli założyć (co u Fifa wyczynem faktycznie jest) ale zepsuć istniejący umiały, przez co dziecko zakończyło antybiotyk w 5 dobie bo nikt z anestezjologów się nie zjawił w celu założenia nowego. Pani ordynator potraktowała nas jak gówniarzy i wyszła trzaskając drzwiami. O wypisie ekspresowym, który podobno miał być później, ale ktoś czekał na moje miejsce to mówić mi się już nie chce.

Kolejny raz jesteśmy w Przylądku – w klinice, która standardy ma naprawdę wysokie. Lekarzy znających się na rzeczy, a pielęgniarki są naprawdę miłe. Panie sprzątające są cudne i super wykonują swoją pracę. Oczywiście zawsze znajdzie się coś, na co zmęczony rodzic ponarzeka, zawsze, ktoś z lekarzy nie podpasuje podejściem itp. Jednak to najlepsze miejsce do jakiego trafiło moje dziecko, a my wraz z nim. I nawet jeśli chodzę tymi szarymi korytarzami (kierunek oddział – hotel) i rzygam już tą szarością i światłem sztucznym to wiem, że to była najlepsza decyzja jaką my rodzice podjęliśmy, aby ratować nasze dziecko.

Drugi pobyt ułatwia trochę kwestię zaaklimatyzowania się do otoczenia. Mijamy znajome twarze, znamy personel, a jednak idąc tym korytarzem człowiek w pewien sposób czuje się dziwnie przytłoczony. Im bliżej oddziału tym jaśniej,. Są obrazki, biel, zieleń, więcej ludzi i ten dziwny bagaż zostaje w szatni wraz z ciuchami. Tak czasami mam… idę, idę i ta szarość we mnie wsiąka jak woda w gąbkę. Mogę być wyspana, ale czuje zmęczenie. Tak naprawdę czasem mam wrażenie, że stoję sobie i naglę wszystko zaczyna wirować szybciej i szybciej, a ja dostaję kręćka i już nie wiem co i jak. Tak to też jest choćby z dniami tygodnia. Żyjemy w innym świecie – tak trochę z boku. Nie ma czasu na dwa życia – to co się dzieje w kraju czy na świecie mnie nie dotyczy.

Ten wpis rodził się w mojej głowie od jakiegoś czasu, tylko w innej formie. Jednak myślę, że w tej jest najlepszy. Pewnie mógłby być dokładniejszy, jednak czasu na pisanie niewiele. Śniadanie zjedzone – herbata i kawa wypita więc czas kończyć i wracać na salę do dziuńka i wymienić męża. Szperając w dawnych wpisach znajdziecie moje odczucia z pobytów w niektórych z tych wymienionych szpitali, a i coś o jesieni z tamtego roku.

A no właśnie… Podobno jakiś koniec świata czy coś ma być jutro…!?

Kolejna pobudka ...

Po raz kolejny budzę się mniej więcej o 5:00 - oczywiście jeszcze nie wiem, że to ta godzina. W pierwszej kolejności moje zaspane oczy zalewa blask. Rozglądam się...kubek z zimną już herbatą stoi tuż obok na stoliku, książka śpi razem ze mną. Zerkam na godzinę w telefonie i już wiem, że po raz kolejny urwał mi się film. Moja nocka w hotelu się kończy. Wieczór miał być chwilą oddechu po poprzedniej nocy spędzonej w sali szpitalnej i po kolejnym aktywnym choć z pozoru leniwym dniu. Miała być książka, ciepła herbata i spokój... Zamiast tego sen przy zapalonym świetle i zimna herbata nad ranem. Gaszę światło i zapadam w sen na jeszcze kilkanaście minut. 

Kolejny dzień pełen wyzwań macierzyńskich i szpitalnych. Wszystko jak w zegarku. Dni mogłyby nie mieć nazw. Nagle okazuje się, że pić można o wiele mniej, a dwa posiłki wystarczą w zupełności. Godziny zlatują gubiąc się w obowiązkach. My niczym maszyny na autopilocie działamy bez zarzutu. Tak lepiej, bo się nie myśli... Nie zawsze się udaje, ale przeważnie tak. Jeszcze do niedawna nie wiedziałam, że tak można. Pojęcie zmęczenia zmienia znaczenie, gdy zmienia się rzeczywistość.

Drugi przeszczep...

Ostatni wpis był w czerwcu, a mamy wrzesień – trochę długa ta przerwa w pisaniu jednak nie milczałam bez powodu. Powody były aż dwa. Pierwszym z nich było oswojenie się z myślą, że mój malutki syneczek będzie potrzebował drugiego przeszczepu. Musiałam to zwyczajnie przetrawić po matczynemu, a nie było to wcale łatwe i chyba nie do końca możliwe. Drugi powód był taki, że każdego dnia próbowałam oszukiwać rzeczywistość i cieszyć się względną normalnością w domu. Dawać synkowi tyle normalności w tym szaleństwie ile się da. Oboje z mężem robiliśmy wszystko, żeby miał choć trochę normalne dzieciństwo. Choć przez chwilę, zanim znów zacznie się kolejna bitwa, która wybebeszy nas psychicznie i wywróci wszystko do góry nogami. A teraz jesteśmy tu – znów w klinice. Dziś Filip rozpoczyna kolejny cykl chemii tym razem będzie ona niestety mocniejsza. Powód? Pierwszy przeszczep został odrzucony. Fifu to taki terminator i brzydko mówiąc olał dawcę. Albo jest taki nieznośny, że dawca po prostu spieprzył, gdzie pieprz rośnie. Ta druga opcja to żart, którym czasem posługujemy się, żeby nie zwariować.

Świecie mój, daj mi żyć / Z dala stój nie patrz w moją stronę / Świecie mój, daj mi żyć/ Z dala stój, / I mnie odpuść sobie

Słowa piosenki Ani Wyszkoni powoli stają się moim mottem, bądź modlitwą… Twórczość tej artystki towarzyszyła mi podczas pierwszego przeszczepu i teraz również brzmi w moich uszach. Daje ukojenie, pozwala nabrać siły, bądź zwyczajnie puszcza zawory i moje długo gromadzone łzy płyną, a spazmy rozrywają od środka. Nie, nie przetrawiłam tej wiadomości o kolejnym koszmarze. Wiem, że to jest konieczne. Akceptuję. Przeżyję. Dam synowi tyle z siebie ile mogę, ale gniew i złość we mnie aż krzyczą. A pytań typu: DLACZEGO? Jest więcej niż kiedykolwiek.

Wczorajsza noc była kulminacją moich matczynych nerwów, strachu, bólu, paniki i wściekłości. Krzyk tak bardzo chciał wyjść z gardła, lecz nie mógł. Maskę mogłam zrzucić tylko w pokoju hotelowym, zamknięta, sama… Najgorsza w tym wszystkim jest bezsilność. Gdyby tak można było wziąć na siebie jego cierpienie… chemię, która będzie zatruwać jego ciało, żyła po żyle. To nie tak miało być! A gdzieś tam z tyłu głowy dobija się myśl, że nie tylko dałam mu życie, ale też Wiskotta.

To było wczoraj… Dziś rano znów schowałam do kieszeni gniew i ubrana w matczyną gotowość ruszam do boju. Siła się znalazła...po raz kolejny załatałam spękane serce i walczę dla niego i o niego.

Całą złość wykrzyczeć chcę / I prosto w twarz się śmiać / Oszukać los….

Każdego dnia walczę...

Są takie dni, kiedy budzę się i przez chwilę z niczego nie zdaję sobie sprawy. Wiem tylko, że muszę podejść do łóżeczka i zabrać z niego przebudzonego już Fifa. Po chwili dociera do mnie rzeczywistość. Tak też było dzisiaj rano. W nocy do małego wstałam tylko raz i to nie dlatego, że więcej się nie budził, po prostu wyręczył mnie w tym mąż. Tak więc, rano wstaję biorę małego, przynoszę go do naszego łóżka i nagle jebs, łubudubu i dociera do mnie, że jutro poniedziałek. Powiecie, że nic szczególnego i że mało kto lubi poniedziałki… Mój poniedziałek zacznie się o 5:00 rano. Czeka nas wizyta w poradni przeszczepowej. A więc kolejna wizyta we Wrocławiu. A co się za tym kryje? Stres. Duży. Ogromny. Czeka nas marudzenie dziecka. Upał. Godziny czekania na wynik i pobieranie krwi, teraz już bez broviaca. Filip jest cały w kropkach i siniakach po nieudolnych próbach szpitalnych w temacie pobierania krwi i zakładania wenflonów.

Dobiło mnie to. Szczerze i mocno dało mi to popalić. Bo dopiero co wróciłam do domu, a już muszę jechać w nieznane… Od samego rana chodziłam zła jak osa. Wszystko to przez nerwy. Nie miałam ochoty na nic. Snułam się po domu w spodniach od piżamy i bluzce ciążowej z dzidziusiem na brzuchu do południa. Obiad jadłam w piżamie! I walczyłam z potworem w mojej głowie. Lęk zżerał mnie bezczelnie od środka. Odbierał mi chęci, siły, uśmiech… W pewnej chwili jednak przyszło otrzeźwienie. Jakaś silna myśl. Postawiłam się draniowi. Zwyczajnie stwierdziłam, że nie dam sobie popsuć wolnego dnia, niedzieli, pięknej pogody… Wiedziałam już, że ogarnę się, zrobię makijaż, wyjdę z mężem i synem na spacer i postaram się spędzić miło dzień. Udało się! Zwyczajnie się udało, szare myśli wsadziłam na jakiś czas do szafy, wyciągając ciuchy.

Mam za sobą ciężki tydzień. Ostatni weekend to koszmar. Lęk o własne dziecko, które nie ma nawet siły mrugnąć. Leży słabe, opuchnięte, z rosnącym crp i ropiejącą raną przy broviacu. Patrzyłam na niego i miałam łzy w oczach, bo jeszcze go takiego nie widziałam. Nawet chemia go nie pokonała, a zakażenie wkłucia już niestety tak. Mój lęk był tym większy, że ciągle słyszy się o sepsie, która z takiego zakażenia się rodzi. Moje samopoczucie utrudniały poszczególne osoby z personelu szpitala, w którym znaleźliśmy się z konieczności, a nie z wyboru. Nie będę opisywała dokładnie wysokiej dawki „wredoty”, arogancji i całej reszty, a już na pewno nie dziś. Być może w innym poście. Grunt, że pozbyliśmy się ogniska zakażenia, leki zadziałały i wyszliśmy do domu. Co jednak Filip wycierpiał … Nie jestem ze skały. Jestem kobietą. Matką. Szlag mnie trafia, gdy mojemu dziecku dzieje się krzywda. Jestem też zwyczajnie w świecie zmęczona, czasami bezradna i wkurzona na cały świat. Bywają chwilę, gdy mam ochotę coś rozpieprzyć, a czasami chce mi się po prostu płakać. Mam wrażenie, że na karku mam setkę, a nie niecałą trzydziestkę. Zastanawiam się jakim cudem jeszcze mam siły by wstawać i pokonywać trudności. Ale najwidoczniej przez noc się coś produkuje, a ja jeszcze nie zbzikowałam. Każdego dnia wyłapuję chwile normalności, staram się na sekund pięć zapomnieć o problemach i żyć jak inni. To się udaję, ale naprawdę tylko na chwil kilka. Najczęściej jednak za plecami czuję strach. Panikę. Lęk. I to właśnie widzę w odbiciu lustrzanym.

W najgorszych chwilach wiem, że nie jestem sama. Wiem, że są również inne matki, które mają za sobą towarzysza Stracha. Mam rację: Aneta, Monika, Małgosia, Ewelina, Nina, Agnieszka, Natalia, Anka, Dominika, Magda (i wszystkie te, których nie wymieniłam) ?

...

Jesteśmy w domu już z 3 tygodnie, a ja dopiero teraz coś tutaj skrobię. Nie zapomniałam o blogu, po prostu nie wiem kiedy i gdzie podziały się te dni wolności. Chciałam też odpocząć, naładować baterię i wykorzystać czas na maksa… No i jak zwykle na chceniu się skończyło. Nie odpoczęłam, choć pobyt w domu to luksus po tych miesiącach w szpitalach. Jednak całe to nagromadzone zmęczenie teraz ze mnie wychodzi. Z każdym kolejnym dniem czuje odór wspomnianego wcześniej zmęczenia, ciągnie się za mną krok w krok. Tak więc baterię jeszcze nienaładowane… Co do czasu… to nawet nie wiem kiedy znika. Niby mam w planach to i to i jeszcze tamto, a okazuje się, ze zrobiłam 2/3 z tego co chciałam, albo jeszcze mniej. Bo wiecie… budzę się, jest ranek, a za chwilę już jest wieczór wieczór.

Tak wiem… Dziecko absorbuje. A moje to w szczególności. Chodzący (no dobra, próbujący chodzić) żywioł z petardą w tyłku! 

Obowiązki absorbują.

Nadrabiamy spacery.

Odpoczywamy kiedy szef śpi.

I śpimy tyle ile możemy, bo moda na zombie już raczej odchodzi do lamusa.

W wolnej chwili staram się wrócić do czytania i czerpać z tego przyjemność, bo drugiego bloga również zaniedbałam. Co jest powodem? Powiecie: dziecko, brak czasu, obowiązki… Jednak w głównej mierze to stres. On wysysa ze mnie energię. Kołacze się po głowie. Dekoncentruje i odbiera chęci.

Przeszczep minął, ale stres został. I zostanie jeszcze na długo, bo to taki pasażer na gapę… jak ta wrocławska mucha co to się nam do auta wpakowała, żeby pozwiedzać Śrem. Bo dzisiaj znów odwiedziliśmy Przylądek. Druga kontrola w poradni przeszczepowej za nami. Jak się domyślacie wróciliśmy do domu, jednak każda taka atrakcja to ogromny stres. Wysiłek dla organizmu… sama pobudka o 5:00, zapakowanie wszystkiego „w razie wu” i podróż. Potem czekanie na wyniki i supeł zamiast żołądka. Oddechy płytkie. Tętno przyspieszone i cholerna bezradność. Zresztą paniczny strach towarzyszy mi na co dzień. Po stokroć obserwuje Filipa i zastanawiam się czy z nim wszystko ok. Wybroczyn nie widać i to podnosi na duchu, jednak wiem, że jedna malutka plamka podniesie mi ciśnienie. Strach nie opuści nas jeszcze długo…

Tak więc po powrocie spacer, radość z wiatru we włosach, nadciągającego deszczu i burzy (lubię burzę dzięki mojemu tacie). Gorąca kąpiel (tak w lecie!), żeby moje mięśnie się rozluźniły. Choć na moment, choć na chwilę, bo wkładając piżamę, włożyłam również stres.

Życie w Przylądku Nadziei

Miesiąc i trzy dni...

Tyle czasu minęło odkąd trafiliśmy do Przylądka. Przez ten czas wydarzyło się sporo...

Jesteśmy w miejscu, które jest najlepszym wyborem z możliwych. Decyzję o wyborze Wrocławia podjęliśmy praktycznie od razu. Usłyszeliśmy, że są tutaj świetni specjaliści, a w dodatku wiedzą co to Zespół Wiskotta - Aldricha. Tak więc, nad czym się tu zastanawiać? Kilometry, bo przecież będą częste kontrole, ale to da się pokonać. Grunt, żeby Fifa wyleczyć, bo to on jest w tym wszystkim najważniejszy i dla niego zrobi się wszystko. Przylądek określa się mianem "pensjonatu" ze względu na warunki i faktycznie, nie ma co porównywać ze szpitalami, w których bywaliśmy ostatnio. Nie ukrywajmy, te warunki też są ważne. Nie tak jak specjaliści znający się na rzeczy, ale jednak. Dlaczego? Bo tutaj się mieszka, żyje, egzystuje i co najważniejsze walczy. A to samo w sobie jest cholernie trudne. To jest nasz drugi dom na jakiś konkretny czas.

Tutaj takich ludzi jak my jest wielu. W porównaniu z nimi nasza sytuacja nie jest taka zła. Historie, które mam okazję słyszeć są różne, ale mają wspólny mianownik - choroba, walka i życie inne od wszystkich. Jednak żyjemy sobie z dnia na dzień, pokonujemy trudności, strach, nawiązujemy "przyjaźnie". Rozmawiamy, wspólnie jemy, gotujemy... Mijamy się na korytarzu ze zwykłym "dzień dobry" albo "cześć". Tu żarcik, tam uśmiech i do przodu. Jednak nigdy nie zapominamy o najważniejszym powodzie, dla którego tu jesteśmy. Dla naszych dzieci. Walczymy, aby wygrać ze śmiercią i nie ma co się oszukiwać w tej kwestii. Niestety nie zawsze się to udaje... O czym ostatnio się przekonaliśmy, a najbardziej tata z oddziału, który stracił syna. Dla nas obcych był to szok, cios, a co dopiero dla rodziców. Ten dzień był inny niż zwykle, a zarazem taki sam. Unosił się nad nim cień przegranej walki, odebranej szansy i smutek. Szczególnie dla tych, którzy znali P.

Jedni wyjeżdżają, na ich miejsce przyjeżdżają inni. Po szansę, po zdrowie. Tak toczy się tutaj życie... 

Dla osób, które nie mają chorych dzieci, bądź sami nie są chorzy, takie życie to science fiction. Dla postronnego obserwatora nasze życie to zlepek słów i zdjęć... to coś, co dzieje się obok. To normalne bo sama kiedyś patrząc z boku odbierałam tak samo podobne historie. Mnie one nie dotyczyły, były czymś przykrym, ale jakby działy się w innym świecie. Do czasu, aż sama stałam się bohaterką tego science fiction. Mój synek ma 9 miesięcy...oj czuje je w kościach, nerwach, żołądku... Do tej pory czuje się jakbym siedziała na tykającej bombie i wiem, że tak będzie nadal. Z jednej strony cieszę się wszystkim, a z drugiej boję, że coś pójdzie nie tak. Przykład? Weźmy choćby leukocyty. Zaczęły się pojawiać, a więc radość. Rosły jednak powoli, rozkręcały się kazdego dnia by znów zwolnić. I już panika. Wrecz zawał. Spadek energii. Nie da się nie denerwować. Nie czuć strachu przed przeczytaniem przez lekarza wyników. Tak samo jak nie da sie nie cieszyć ze spaceru! Niby zwyczajna rzecz, a nas cieszy. Gdy na kilka godzin opuszczamy salę i wychodzimy to mamy namiastkę normalności.

Jeśli powiedziałabym, że jest lekko to bym zwyczajnie skłamała. Jest cholernie ciężko. Fifi jak każde dziecko potrafi dać w kość. To taki mały terrorysta, do którego należy ostatnie słowo. Ostatnio zresztą pokazuje rożki... Sama odczuwam zmęczenie, z każdym dniem większe - jestem w końcu tylko człowiekiem. Choć jak każda matka zniosę dużo i muszę regenerować sie ekspresowo. :-P

i płacz...

Wczoraj było o śmiechu i jego braku. Dziś będzie o płaczu.
Będąc jeszcze w ciąży natrafiłam na artykuł bądź usłyszałam od kogoś,  że gdy moje dziecko będzie płakać to od razu rozpoznam czy to głód, ból czy jeszcze coś innego. Serio?! Że niby ja taka bystra? Do pewnego momentu twierdziłam, że moje dziecko płacze ciągle na tą samą nutę. Potem jednak były pobrania krwi, nieudane wenflony itp. Tu już na tym etapie byłam pewna,  że zostałam wtajemniczona w ten temat płaczu z bólu. O jakże się myliłam! Cholera do pewnego momentu żyłam w nieświadomości,  półprawdzie, iluzji...

Dzisiejszej nocy zmienił się mój punkt widzenia. Powiem Wam, że 40 minutowe zakładanie wenflonu (kiedyś, bo teraz mamy cudnego broviaca) to pikuś. Ba! Nawet ten 1,5 godzinny płacz z zeszłego tygodnia milej wspominam, a też chodziło o ból i pupę (purpurową, z widocznym brakiem naskórka w dwóch miejscach - chemia zrobiła swoje). Przyznam, że zostałam uprzedzona,  że może być źle i mam zaopatrzyć się w maść. No to miałam zapas, a teraz jeszcze więcej mam wszystkiego od maści Alatan po srebro w sprayu i w opatrunkach. I choć wydaje się, że jest ciut lepiej to lepiej nie jest. Zapewniam, że na takie przygody się nie nastawi nikt.

Wracając do nocy...
Widok kurczącego się z bólu, krzyczącego, zawodzącego i ochrypniętego dziecka jest przygniatający. To uczucie się potęguje,  gdy twój dotyk parzy, a krzyk prawie przypomina zwierzęcy odgłos błagający o litość. Zmiany pieluch, opatrunki, maści i ten płacz w nocnej ciszy...  Dostał dodatkowy lek przeciwbólowy (normalnie dostaje po 2 co 6 godzin).
Ale co może zrobić biedna matka skoro na ręce nie można wziąć bo ból większy,  śpiewanie, głaskanie i głupie gadanie (tonem, który ma uspokoić i pomóc) też nic nie daje?
Stać, patrzeć i zastanawiać się nad tym jak tyłek może aż tak boleć? W dodatku myślisz sobie, że dałaś mu życie, nosiłaś pod sercem, kochałaś od fasolki i od tego momentu dopingowałaś, a teraz patrzysz jak cierpi. Możesz stać i patrzeć, robić z siebie pajaca w wersji żeńskiej i dać dziecku termometr elektroniczny do zabawy, co w połączeniu z lekiem pomogło. Były nocne pogaduchy i wygłupy aż w końcu przyszedł sen. Niestety nie na długo... Najpierw obudził mnie mój sen, w którym mężowi mówiłam, że Filipa coś bolało. A po 2 sekundach znów płacz. Matczyna intuicja?
Leki przeciwbólowe, które powinien dostać o 6:00 i które są silniejsze niż pyralgina dostał już o 5:00. Potem jak zwykle po nich zasnął.

On zasnął, a ja musiałam poczekać do 6:00, żeby zrobić bilans i pomiary. A jeszcze o 6:00 pobranie krwi.
Przez ten czas trochę ochłonełam. Bo wiecie ja jestem choleryk i cholera w jednym. Widać moje emocje, nerwy itp, ale staram się nie płakać, a już na pewno przy kimś. Jednak wtedy miałam ochotę płakać z nim, nad nim... Nie zrobiłam tego, bo on tego nie potrzebuje. Później sobie popłaczę.

Nadal mam przed oczami ból wypisany na jego twarzy. Widoczny w zaspanych oczkach. Swoją bezradność.
Dziś nie będzie zdjęcia Filipa. Jest moje. Matki, która przekonuje się na własnej skórze ile można znieść. Żadne zdjęcie Filipa nie pasuje tu, gdyż zazwyczaj się do nich uśmiecha, a przecież nie będę robić mu fotek jak płacze. Jeszcze mi nie odbiło!

Tej nocy serce matki zaliczyło kilka rys...a przynajmniej z raz pękło...
Ale spokojnie, serce matki jest ogromne!

Śmiech dziecka

Śmiech dzieci to coś, co porywa serce rodzica. Na krótką chwilę niebo się rozjaśnia, a problemy maleją. Wiem z autopsji, że dobry humor mojego dziecia sprawia, że mój też jest dobry. Najbardziej uwielbiam, gdy śmieje się głośno, wtedy jest jeszcze bardziej słodki, beztroski i dziecięcy. Jego oczy się śmieją, policzki i usteczka również. To najpiękniejsza melodia dla moich uszu. Czy może być coś piękniejszego?

Ten radosny jazgot jaki potrafią wydawać z siebie dzieci w różnym wieku jest dostępny na prawie każdym kroku.  Czasem natężenie głosów bywa męczące dla ucha i przyprawia o migrenę, szczególnie jeśli liczba dzieci przekracza 1. Tak czy siak przyzwyczajeni jesteśmy do śmiechu, pisku itp. Centra handlowe, plaże, place zabaw, przedszkola, a nawet szpitalne korytarze. Można powiedzieć,  że słychać je wszędzie. 

Jednak jest miejsce, gdzie panuje cisza. Wiecie nie usłyszycie tego śmiechu, jazgotu i dziecięcego charmidru. Obecnie jestem w takim miejscu...

Oddział przeszczepowy. Zielony. Nowoczesny. Jasny. Sterylny. Ale cichy. Owszem, słychać rozmowy pielęgniarek, lekarzy, studentów... Słychać pikanie sprzętu, rozsuwane drzwi, kroki, ale na korytarzu nie usłyszycie dziecka. Jego śmiechu. Każde ma swoją salę.  Tabliczka przy sali oznajmia wszystkim, kto ją zamieszkuje. Już nie mówiąc o widoku dzieci. Choć te jeszcze sporadycznie widzę,  jak gdzieś idą z rodzicami.
Nie mogę powiedzieć, że dzieci z naszego oddziału nie wiedzą co to śmiech. Wiedzą i pewnie rodzice starają się jak mogą, żeby miały chwilę radości i oddechu od tego koszmaru. Idąc raz korytarzem słyszałam jak mama bawi się z własną pociechą. Miłe dla ucha. 

Jednak to miejsce różni się od innych.  Innych szpitali.  A to nie jest nasz pierwszy szpital więc wiem.

Powiecie, że Filip ma ciągle uśmiech na twarzy! Ma, choć nie ciagle. Jest też płacz, który emanuje bólem. A mnie trafia szlag i dopada strach. Uszy bolą. Nawet nie wiedziałam, że tylek może tak boleć! W takich momentach dziękuję Bogu za każdy uśmiech, dobry dzień,  chwilę jego energię. Wtedy jeszcze bardziej staram się go rozbawić. Wygłupiam się by ujrzeć ten cudny uśmiech, te iskierki w oczach i usłyszeć rechocik.

W tym momencie oboje sobie pomagamy i idziemy dalej.

Wiecie czyj śmiech słychać?  Pielęgniarek! :-)

Stało się!

Stało się!

Wraz z wybiciem godziny 6:00 nasz syn dostał nowe życie! Można powiedzieć, że narodził się na nowo, a to za sprawą jednej konkretnej osoby. Człowieka, o którym nie wiem nic, nie znam jego nazwiska ani adresu, znam za to jedynie wiek, płeć, kraj pochodzenia i grupę krwi. Tak mało, a zarazem tak wiele. To wszystko i tak nieistotne. Liczy się to, że gdzieś tam w świecie jest ktoś, kto się nie bał…Kto odważył się zostać dawcą i oddał cząstkę siebie akurat mojemu dziecku. Mojemu szczęściu, które nie oszukujmy się, nie pożyłoby za długo bez nowego szpiku. Ja i moja rodzina jesteśmy i będziemy wdzięczni tej osobie do końca życia. Będzie ważnym członkiem naszej egzystencji. Jest częścią Fifa, jest jego bliźniakiem genetycznym…a my możemy mu tylko powiedzieć DZIĘKUJĘ.

Wiecie, tak po ludzku czasem próbuję sobie wyobrazić tego człowieka. To jaki jest, jak wygląda itp. Na samą myśl o Osobie X robi się ciepło na sercu. Po ludzku. Po matczynemu. Po kobiecemu.

Jedna czerwona kroplówka. Woreczek z życiem. Szpik = szansa. To także wzruszenie. Strach i ulga w jednym. Od teraz zacznie się nowy stres. Trudny okres dla organizmu Filipa. Teraz musi zawalczyć jeszcze mocniej i odważniej. Musi zaprzyjaźnić się z nowym przyjacielem.

Droga do dnia dzisiejszego była pełna kamieni, dziur i zakrętów. Prowadziła przez gęsty las, pustkowie, zaludnione chodniki, opuszczone zaułki i cudowne parki. Lało, grzmiało, świeciło słońce, było też mgliście i wietrznie. Ale udało się. We trójkę dotrwaliśmy. Pokonaliśmy cały ten chaos, by być świadkami daru życia. Chwili, która dla jednych nie jest niczym szczególnym, dla innych zwyczajnym zabiegiem, a dla następnych szansą. Jest cudem, ale nie jest końcem walki. Czeka nas jeszcze trudna walka. Nie przestaniemy oglądać kolorowych fartuchów, nie przestaniemy robić badań, dawać Filipowi leków. Nie przestaniemy się bać. Zdajemy sobie sprawę z tego, że trochę potrwa zanim organizm Naszego dziecka wróci na odpowiednie tory. Tak, kiedyś tam będzie dobrze. Dziś już jest w pewien sposób dobrze. Stoimy na starcie i będziemy walczyć dalej. Ze skutkami chemii, przeszczepu...przeciwnościami dnia codziennego. Dziś robimy kolejny krok.

Idziemy naprzód!

Stres

Mogę sobie oddychać do woli...
Mogłabym usiąść po środku parku i próbować medytować... Wybrać ławeczkę najmniej uszkodzoną upływającym czasem, warunkami atmosferycznymi czy ludzką głupotą... Wystawić twarz do słońca... Zamknąć oczy...
Wdech, wydech, ptaszki, świeże powietrze...
Mogę też sobie to wyobrazić... Wszystko mogę,  tylko nie mogę pozbyć się stresu! Zasypiam, a on mości się wygodnie w łóżku razem ze mną,  budzę się, a on mi krzyczy do ucha "dzień dobry". Z każdym kolejnym dniem chemii mój żołądek rankiem przypomina coraz to większy supeł.
Moje dziecko nigdy nie miało gorączki.  Nawet zęby wyszły bezobjawowo, a tu nagle jutro może jej dostać. A ty sobie siedź matka i czekaj... Gorączka niby nic...Ale jestem przecież zwyczajną matką, która boi się o własne dziecko. Więc wszelkie atrakcje tego typu mnie martwią. Ba, atrakcji może być wiecej.  I nawet jeśli nie będzie ich jutro to będą później.

Królik... Cholera chyba przestanę lubić króliki.

...

Bycie matką jest po prostu zadziwiające.  To taka huśtawka, na której bawię się od kilku miesięcy. Dokładnie od ośmiu,  bo dziś moje szczęśliwiątko ma równo tyle. Nie wychodzę z szoku jak ten czas pędzi i to nawet w tej szpitalnej rzeczywistości.  Niby dzień do dnia podobny, a czas ucieka.
Wróćmy jednak do tej huśtawki...
Bo wiecie mój syn jest nie do podrobienia gość. Potrafi rozbawić mnie do łez, wzruszyć i wkurzyć jak mało kto. I to w mgnieniu oka.  Serio.
Najgorsza jest ta jego walka ze snem. Ledwie patrzy na oczy, wygląda jak na haju, głowa opada by za sekundę się podnieść,  bo przecież jeszcze wytrzyma. Piski, jęki, wiercenie się tyłkiem na moich rękach... Pozycja pionowa, pozioma, w łóżku, z mlekiem i bez. A i tak najlepsze są maratony nocne!

Ta szpitalna zawierucha ma swoje plusy.  Nie umyka mi nic z jego rozwoju, a rozwija się z każdym dniem. Może i nawet minutą. Rano oszołomi matkę tym, a wieczorem już czymś innym. Ciekawy świata, spostrzegawczy i wesoły facet.  Facecik, którym zachwycają się wszyscy. Rośnie szybko... Wszystko rośnie, włosy (które zaraz wypadną), paluszki, nóżki, a nawet ząbki (mamy już dwa!).

Tak więc huśtam się na tym zmęczeniu, radości, dumie...
On odkywa świat, a ja odkrywam własne dziecko. I rozpływam się nawet przy trzydziestym buziaku w ciągu doby...
A moja złość mija szybciej niż się pojawiła.

Mały rośnie i się rozwija, a ja w takim tempie huśtawkę zamienię na karuzelę.

Tak podczas tego huśtania bujania, odkryłam, że najpiękniejszym dźwiękiem jest śmiech dziecka! Taki radosny, głośny i dlugi!

Dwa światy i kolejny kop w ...

Gapię się w okno i próbuję myśleć. Złapać to, co krąży mi po głowie i zapisać, przelać na wirtualny papier. Wczoraj wieczorem też do późna próbowałam ugryźć ten temat, na próżno. Znowu gap w okno, na łyse jeszcze drzewa, na ptaki, domy i na życie. Życie, które toczy się za oknem, murami szpitala – gdzieś tam. Obok. Być może w innej rzeczywistości – równoległej do mojej, ale zupełnie innej. Kiedyś miałam swoje miejsce po tamtej stronie, a potem nagle obudziłam się tutaj. Ten świat pochłania, wysysa – wszystko, energię, czasem apetyt, spokój, a nawet kolory. Zmienia się kąt widzenia. Wszystko się zmienia. Jeszcze tak niedawno próbowałam żyć w dwóch światach jednocześnie, czepiałam się światła, normalności, codzienności. Teraz utknęłam. W świecie pozornej normalności, dni są tutaj praktycznie identyczne, włóczę się korytarzami, podziemiami, mijam ludzi – takich jak ja. A jedyne kolory, które wpadają do moich oczu to wdzianka szpitalne. Ostatnimi czasy jest ich dość sporo.

Świat, w którym jestem, nie jest bezpieczny. Musimy być czujni, mieć się na baczności i być przygotowani na cios. Nigdy nie wiemy z której strony padnie. Siedem miesięcy, tyle czasu trwa moja przygoda z dwoma światami. Ciosy, przybierają na sile, albo nie, ich częstotliwość jest zwyczajnie większa. Pierwszy cios był po porodzenie… Drugi kilka tygodni później...Następny trzy miesiące później… Tych mniejszych policzków w twarz na otrzeźwienie nie będę wyliczać. Największe ciosy dostały mi się teraz, gdy już zdawało mi się, że czuje powiew tamtego życia. Jeśli jeden wywołał szok, tak drugi prawie powalił na kolana. Zabrakło tchu. Szok wymalował się na twarzy, a wewnętrzny głos krzyczał. Patrzyłam na lekarza, słyszałam co mówi, moja twarz przypominała maskę, nie chciałam mrugnąć, żeby nie płakać. Złość zalała mnie od stóp do głów. Cholera, cholera… Po raz kolejny padło dlaczego.

Zostaliśmy wystawieni do walki. Walki do wolności. Trudnej, cholernie trudnej. Takiej, w której wszystko może się wydarzyć. Podjęliśmy ryzyko. Innego wyjścia nie było, ryzyko i tak i tak jest. Przyszłość to ryzyko. Jutro to ryzyko. I gdy już podciągaliśmy rękawy, rozgrzewaliśmy stawy, dowiedzieliśmy się, że nici z walki o normalność. O życie, Byliśmy o krok od życia. Życia nowego/ starego. Teraz jesteśmy kilka kroków do tyłu… Znowu oszukało nas życie. Bawi się nami jak marionetkami.

Czuję się jak jakiś więzień. Do łączności ze światem mam telefon. Jedna rozmowa, druga… kilka smsów. Czasem Facebook do zabicia nudy, albo z przyzwyczajenia. Powiecie w dobie internetu, androidów itp.? Owszem. Co mi po wiadomościach, skoro moja rzeczywistość odbiega od tej pokazywanej tam. W mojej głowie nie zmieści się gram śmieci z polityki – mam swoją szpitalną. Wojny? Prowadzę swoją. Nie wezmę na barki nic więcej. Dźwigam swój bagaż. Strach, Zmęczenie. Napady smutku. Jedyną ucieczką stanowią książki, to dzięki nim nie zwariowałam w chwilach ciszy, gdy Filip śpi. Tak znów zaczęłam czytać i recenzować.

Powiecie mi, że będzie dobrze? Wiem, że będzie – choć być nie musi i to też musimy brać pod uwagę, bo chyba przygotować się nie da. Ja też zadam pytanie.

Kiedy?

Kiedyś, prawda? Tylko skąd brać siłę? Szpitale jej nie dodają, a wręcz odwrotnie. Uśmiech synka, jego rączki na mojej szyi i to jak się rozwija, potrafią podnieść na duchu, ale na chwilę. Szczególnie w takim momencie jak ten, gdy wali się to co budujesz cegiełka po cegiełce. Zapierdalasz jak mrówka, kładziesz cegłę, lecisz po kolejną, i tak w kółko. Znosisz wysiłek...a tu jebs i nie masz dwóch rzędów.

A teraz garść faktów…

Przeszczepu nie ma. I teraz nie będzie. Ani jutro, ani za tydzień, ani za dwa. We wtorek karetką wracamy do Warszawy. Potrzebny tomograf, bo na wątrobie Filipa coś jest czego jeszcze 2 tygodnie temu nie było. Może to być pierdoła, ale nie musi. Enzymy już zaczęły spadać. Wracamy do przylądka pod koniec kwietnia…oczywiście do tego czasu musi być dobrze. Nie tylko z wątrobą. Teraz poza wątrobą jest dobrze. Jednak Filip jest podatny na wszelkie infekcje i to nie o katar i kaszel mi chodzi tylko. A to grzyb wykryto we krwi, to tam jakąś bakterię to coś tam… Jak widać, nawet pobyt w szpitalu go nie uchronił przed cyrkiem z wątrobą. Leków bierze tyle, a raczej brał przez trzy tygodnie, że nic dziwnego, że ma wątroba dość. Wcale się nie zdziwię też jak domu nie zobaczymy jeszcze przez jakieś 3,5 miesiąca.

Wszystko się przesuwa… Czas...Czas...terminy… badania… stres… strach… niepewność… złość… 

Cała gama emocji. Koktajl, którym się żywimy na co dzień. Z każdym dniem opóźnienia, mojemu dziecku zabierana jest normalność, poczucie bezpieczeństwa, które staramy się mu zapewnić, dom czy nawet rodzina (która w większości go nawet nie miała okazji poznać).

Każdy dzień to walka. Lecz tą walkę, strach o jutro, zmęczenie i kolejne próby podniesienia się z łóżka zrozumie tylko rodzic, który przeszedł to co ja. My. Mieszkaniec świata takiego jak mój. Jedno Wam powiem… Jest cholernie trudno…

Popatrzcie teraz na Wasze dzieci, wnuki… Spróbujcie wpisać je do takiej rzeczywistości… badań, igieł, kroplówek, narkozy, szpitala, wiecznych leków, podawanej krwi lub płytek, ryzyka…

Nie da się… Moja wyobraźnia też kiedyś w tym kierunku nie sięgała. Szpitala bałam się jak ognia, a teraz to on jest moim domem. Moim i mojego dziecka. Dziecka, które teraz powinno być w swoim domu, w swoim łóżeczku i ze swoją rodziną!

Naprawdę uważacie, że nie mam prawda czuć zawodu i złości o to, że nasza szansa się opóźnia? Myślicie, że czekanie prawie dwa miesiące na replay jest łatwe? Jest tak samo trudne jak sam przeszczep.

Ostatni weekend przed podróżą po NOWE ŻYCIE...

Już za chwilę... bo przecież do wtorku zostało tak niewiele, wyruszymy w podróż do Wrocławia. Karetką z samego rana, po zdrowie, po życie. NOWE. Normalne? Pewnie bardziej normalne niż teraz. Nie oszukujmy się jednak, przeszczep to nie pikuś, to nie zwykła kroplówka, która wpłynie sobie do żyłki i już można iść do domu. To coś o wiele poważniejszego, okraszonego ryzykiem i poprzedzonym chemią. Chemią, która wiadomo jaki ma wpływ na organizm. Pocieszam się, że podobno tak małe dzieci znoszą to lepiej niż reszta. Po przeszczepie też nie od razu chop siup... Posiedzimy sobie trochę w Przylądku... W domu również pewne warunki muszą być zapewnione. Nadal nici z przebywania w tłumie, leki, częste kontrole i pewnie ciągle strach. Strach przed czymkolwiek, morfologią, wybroczynami, powikłaniami, infekcjami... Jednak to później.

Za nami 3 tygodnie spędzone w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Na 10 piętrze. Klinika immunologii póki co zastępuje nam dom. Te 3 tygodnie to tylko badania. Dużo badań. Rezonans, tomograf, EKG, Echo serca, USG, założenie broviaca, posiewy, liczne pobieranie krwi, wizyty u okulisty, laryngologa, neurologa, badania na wirusy i co tam jeszcze. Podawanie płytek po zabiegu, krwi bo hemoglobina spadła od częstych pobrań, podanie albumin. Wizyty chirurga, bo zrobił się krwiak. Strach przed wynikami i leczenie tego co trzeba przed przeszczepem.

Powiem Wam, że czas tak zapieprza, że nie wiem kiedy te 3 tygodnie zleciały. Przed nami najgorsze... Mam nadzieję, że następne też zlecą szczęśliwie szybko.

Cieszę się tylko, że moje szczęśliwiątko tak dobrze to wszystko znosi. Humor jest, energia jest, apetyt jest (8280 na skali wagi). Szkoda tylko, że spać Filip nie lubi... Za to uwielbia wygłupy i ludzi! Radość na widok sprzątaczek nie do opisania. Chyba fajne sprzątaczki mamy... Pozdrawiamy! :-)

Sobota się kończy kołysanką (sama wymyśliłam coś tam kiedyś w akcie desperacji :-P) i miłością jaką potrafi obdarzyć rodzica ta mała istota.

Weekend w szpitalu...

Weekend w szpitalu oznacza spokój. To zwolnienie tempa po tygodniu badań, konsultacji, zabiegów i bieganiny. Czas wtedy płynie inaczej, jakby zwalniał, nagle robi się ciszej (mimo płaczu dzieci), jakoś tak senniej...inaczej. Salę mamy do użytku własnego – bo izolacja. Nikt co chwilę nie wchodzi i niepotrzebnie nie stresuje. Można powiedzieć, że rodzice i dzieci mają wtedy labę. Oczywiście jeśli trzeba podać leki to podają, trzeba zmienić opatrunek to zmieniają, ale wszystko ogranicza się do tego co pilne, cały inny zestaw atrakcji znów zacznie się od poniedziałkowego poranka. W naszym przypadku również…

Leniwy klimat potęguje jeszcze pogoda, ciężka szara i mglista. Mgła przytłacza i otula, tworząc kokon i w jakiś sposób przygniata, a może i nawet wysysa energię. Taka była sobota i to właśnie w takie dni przypominam sobie, że w moich żyłach prócz krwi płynie jeszcze stres. Stres, o którym staram się nie myśleć, do czasu… Aż za moimi plecami nie zacznie skradać się potwór. Ubrany w łachmany, o szpetnej facjacie z wyłupiastymi gałami i długimi szponami. Strachem, zniechęceniem, smutkiem i wściekłością śmierdzi na kilometr. Skąd się bierze? Może z tej mgły… Cholera go wie. Ważne, że jest i chce mnie postawić do pionu. Chce mną zawładnąć i wpędzić w depresję, doła, przygnębienie, otępienie, a może nawet doprowadzić do furii. Z każdą sekundą się zbliża a ja kulę się coraz bardziej. Wychodząc z windy, powłóczę nogami, a oddziałowe barwy przyprawiają o mdłości. Nie mam siły unieść torby z nietkniętą gazetą, z książką czytaną na raty… Idę do celu, do szpitalnej sali. Do izolatki. Do mojego dziecka. Wiem, że muszę być silna, bo każdy tak mówi, bo tego każdy oczekuje, a szczególnie on… Filip. A może on niczego nie oczekuje, prócz miłości? To akurat ma zapewnione. A co siłą? To „MUSZĘ” mnie przygniata…

Bo wiecie, ja nigdy nie byłam przygotowana na takie atrakcje… Nie spodziewałam się takiego łubu - dubu w moim życiu. W NASZYM życiu. Nie wiedziałam, że jestem nosicielem takiego gównianego genu, który ubiera się w niewinną nazwę Zespół Wiskotta – Aldricha (WAS). Facetów u mnie w rodzinie na pęczki… nikt nigdy nic nie zdiagnozował... Więc dlaczego, ja? Dlaczego, mój Filip? Tych „DLACZEGO” jest od cholery, nie przynoszą odpowiedzi, a tylko wściekłość, więc przestałam pytać… Jest jak jest, walczymy, Filip walczy. I to jak walczy! Z uśmiechem!

To, że jest wojownikiem udowodnił już od pierwszych milimetrów swojego istnienia w mojej macicy… Przetrwał moje bóle brzucha, a przy takim obciążeniu genetycznym często dochodzi do poronień. Przetrwał zatrucie wód płodowych, dużą małopłytkowość...pojawił się jako cudny wymoczek i walczył dalej z płytkami, a raczej o płytki. Pożerał antybiotyki, sterydy, immunoglobuliny, a w międzyczasie mleko. Teraz walczy jeszcze silniej, o życie… normalne… bo jeśli się wszystko uda…

„To już nie doraźne, na chwilę, opanowanie sytuacji, ale wyleczenie. Szansa na pierwszy dzień w szkole, Pierwszą Komunię, czas na rozwijanie pasji, motylki w brzuchu, dorosłość...”

Dochodzę do sali z moim bagażem (tym na ramieniu i tym na plecach) i widzę moje szczęśliwiątko. Cudo z dużymi oczkami, w których jest nieopisana radość i ten uśmiech, który przegania nawet mgłę. Cały wyrywa się do mnie, by się przytulić i dać nawet kilka buziaków. Tak, tych mokrych i niezdarnych… A ze mnie spada cały ten smutny szajs...to MUSZĘ już nie ciąży i uśmiecham się jak głupia. Ta moje fasolka wyrosła na człowieczka, który jest Naszym promyczkiem w szarościach dnia codziennego.

Sytuacja opanowana… do czasu, aż nie zostanę sama z myślami i z potworem…

Wtedy jednak przypominam sobie ten uśmiech i wiem, że będzie dobrze. Musi być…skoro on walczy to i ja muszę. Więc biorę oddech , walę w pysk potwora… odpełza w cholerę…

Szanowni Państwo, można kochać z każdym dniem bardziej?! Otóż można! Ja kocham!

I tak jeszcze na koniec. Chcemy z całego serducha podziękować wszystkim za każde słowa wsparcia i otuchy!

Co czuje matka...?

Co czuję matka na myśl, że za kilka godzin jej dziecko trafi na salę operacyjną? Na myśl, że po raz kolejny w tym tygodniu zostanie uśpione?  Lekki niepokój,  który jest zwiastunem czegoś odległego jeszcze. Lecz z każdą kolejną godziną dociera do niej, że to małe idealne ciałko zostanie naruszone. Będzie bogatsze o kabelek. Kabelek, który jest potrzebny i który zaoszczędzi mu bólu.

Co czuję matka, gdy planowana godzina zabiegu się przeciąga, a dziecko jest na samych kroplówkach ósmą już godzinę?  Bezsilność. Bo co może zrobić? Nic. Cholera ją trafia, bo widzi zmęczenie swojego dziecka. Wie, że dobry humor synka szlag trafił. Tu krew pobierają,  tam płytki dają a za chwilę kroplówka (to już trzecia?!). Zmęczenie miesza się ze stresem… coraz większym. Co może zrobić matka w takiej sytuacji? Być i odwracać uwagę… No i nie zwariować.

Co czuję matka,  gdy o 20:20 wiezie swoje 6 miesięczne dziecko na salę operacyjną?  Ma zawał.  Żołądek skurczony, w tamtym momencie przypomina śliwkę, zresztą podobnie jak serce. Oczy wilgotne i uśmiech na twarzy.  Przynajmniej jego krzywa imitacja. I żal, gdy musi go zostawić. 

Co czuję matka czekając pod blokiem operacyjnym? Napięcie bo za jakiś czas znów wejdzie na salę wybudzeń do swojego maluszka.  Po raz kolejny zobaczy swoją bezbronną kruszynkę, która jest na haju. Co robi jeszcze? Tłumi emocje, popija kawę i piszę posta. Może dziś równie szybko wybudzi się jak wczoraj?

Co czuje ojciec? Zapewne to samo. Ale nie powie,  mimo że jest tuż obok. Wiadomo facet, w dodatku skryty facet,ale mi wystarczy to, że jest. Jest, a ja jestem wdzięczna... Bo siedzi tuż obok i pomaga dźwigać mi nasz ciężar. Udowadnia, że Filip nie mógł mieć lepszego ojca, a ja męża.

Wiecie co jest cudowne? Ta silna dłoń mężczyzny głaszcząca małą główkę dziecka… Widok bezcenny!

Cała prawda o Złym Strachu...

"Strach jest ze mną codziennie. Budzę się z nim, zasypiam, robię sobie z nim herbatę, kawę sobie robię i nawet myć się z nim idę. Tak mają rodzice dzieci chorych, bo stać może się wszystko. A może zawsze może stać się wszystko tyle, że my zdajemy sobie z tego sprawę. Ta świadomość może niszczyć, ale może też podnieść tak jak w życiu nie podniosło wcześniej nic." 

Żeby nie było...to nie są moje słowa. To cytat, z tekstu na który trafiłam dzięki Ninie i Anecie. Zwyczajne udostępnienie na fejsie i człowiek trafia na coś mądrego. Sama bym pewnie nie trafiła na tę stronę, albo jeśli już to z niezłym opóźnieniem,  bo ostatnio nie mam czasu na wędrówki po internecie. Wracając do tekstu...  Odzwierciedla on całkowicie to co czuję... Pokazuje jakim przeciwnikiem jest strach, a konkretnie jakim jest cieniem rodzica,  który ma chore dziecko.  A ja mam chore dziecko.  I strach też mam za plecami. Cholera, nawet kawa nie smakuje z nim dobrze. Nic z nim nie jest takie jakie być powinno.  Lepiej nie napisałabym o naszej rzeczywistości niż autorka powyższych słów. Tak to wygląda i idealnie zostało wpisane w zlepek liter. Wiecie co? Obawiam się,  że ten strach nie zniknie nigdy. Nawet jeśli będzie wielkości znaczka pocztowego i przyklei się gdzieś z tyłu zakurzonej szafy bądź ugrzęźnie w pajęczynie. Zawsze będzie się czaił gdzieś w pobliżu. Bo przecież już raz się coś przytrafiło...  

Im bliżej wyjazdu, tym strach staje się większy. Możecie to sobie łatwo wyobrazić...Tak jak w kreskówkach. Nagle nad dobrym głównym bohaterem wyrasta ta wielka z groźną miną. A ta mała kuli się jeszcze bardziej i zaczyna drżeć. Tak to wygląda... 

 Jest jeszcze jeden cytat: 

"Uświadomiłam sobie: pesymizmem, załamaniem, dołem nie pomogę dziecku. Ona potrzebuje siły, mocy. I w końcu to ona walczy ze swoim organizmem– nie ja. Optymizm to kwestia samodyscypliny. Budzę się rano i myślę: „O nie, dziś będzie dobry dzień”. Nie zawsze mi wychodzi, ale pracuję. Wiem na pewno, że się da." 

Dobra rada...co nie?!  

No i jeszcze jedno (kradnę, zabieram, pożyczam)… Moje dziecko nie choruje, Ono zdrowieje Proszę Państwa! I tego się trzymajmy… A tymczasem jutro lecimy znów po zapas płytek…

*Cytaty pochodzą z bloga i profilu Matko Jedyna na FB ;)

Pół roku już razem...we troje!

Filip ma już pół roku! Równo 6 miesięcy temu,dokładnie kilkanaście minut po 23:00 zostaliśmy rodzicami i poznaliśmy po raz pierwszy naszego synka! Jak ten czas leci?! Jeszcze tak niedawno siedziałam jak na bombie i czekałam, aż zacznie się akcja porodowa,a tu proszę moje szczęśliwiątko jest już takie duże!

Jakie było to półrocze? 

Pouczające. Pełne radości, czułości i miłości. To odkrywanie siebie, siebie w roli matki. Nas w roli rodziców. 

Nie ma co się oszukiwać... Nie zawsze było kolorowo. Bywało,  że ręce opadały, łzy płynęły, szlag mnie trafiał a gniew kipiał. Rola matki jest piękna i wyjątkowa, ale także trudna. Szczególnie jeśli ta mała istotka boryka się z chorobą a szpital to nie tylko budynek, który gdzieś się tam mija. 

Z każdym dniem mój synek się rozwija. Rozczula mnie, szczególnie gdy wyciąga raczki by złapać moją twarz i dać swojego nieudolnego jeszcze buziaka. Te buziaki wychodzą mu coraz lepiej, a ja chętnie korzystam z okazji i się przytulam do mojego dziuńka! ;-)  Ten mój dziuniek czasem też mnie wkurza... Co nie powinno mnie dziwić skoro ma mój charakter i upór po ojcu. To taki słodki terrorysta! ;-)  

"Ile bym dała za jeden dzień tylko dla siebie!" 

A teraz pytanie dla wszystkich matek... Naszła was kiedyś taka myśl? Mnie tak. Co prawda na myśli się skończyło, bo instynkt matki zaczął się od razu buntować!:-P Przyznaje się bez bicia...ostatnio jestem totalnie zmęczona. Filip nie daje się wyspać. Jeśli kiedyś narzekałam, że się budzi (a wiem, że pisałam o tym bo przeglądałam ostatnio swoje wpisy) to teraz jest jeszcze gorzej. W nocy nie mam siły zwlec się z łóżka. Noce są najgorsze, chodzę jak zombie, w dzień za to funkcjonuje normalnie na pełnych obrotach. Jak dobrze, że w nocy pomaga mi H! Pół roku temu siedziałam na bombie i jak na złość teraz też siedzę a raczej siedzimy tylko na takiej o większej sile rażenia. Jutro już luty… po raz kolejny powtórzę… Jak ten czas leci?!

Światełko w tunelu...

Marzec. Miesiąc, w którym natura budzi się do życia. Szarość i zimno powoli odchodzą w cholerę. Dla nas ten miesiąc również będzie przełomowy. Wraz z jego początkiem wyruszymy w drogę po nowe życie i zdrowie dla Filipa. Podnieśliśmy rękawicę i stajemy do walki. Najpierw podróż do Warszawy po Broviaca i na badania, potem już Wrocław, chemia i przeszczep. Podejmujemy walkę, ale i ryzyko, jednak teraz też żyjemy jak na bombie. Najważniejsze, to zrobić wszystko, aby nasze szczęśliwiątko było zdrowe. Ile czasu spędzimy w klinice? Przez kilka tygodni będzie to nasz dom. Dom sterylny, który ma zapewnić bezpieczeństwo naszemu dziecku. 

Tak sobie myślę, że jeśli przetrwam to wszystko… Te minimum dwa miesiące szpitala, te nerwy, badania, chemie i to co się z tym wiąże, to już chyba przetrwam wszystko. Cieszę się, że jest dawca, że mój synek ma tą szansę, aby pozbyć się WASA, ale równocześnie się boję. To będzie koszmarne obciążenie dla psychiki. Wiem, że damy radę, że pokonamy to cholerstwo. Mój synek już udowodnił nam jaki z niego wojownik a mimo to, jedyne czego pragnę to, żeby już było po wszystkim. Póki co mamy swoje światełko w tunelu... 

Jak podróż? Udana. Mało awanturnicza. Jeszcze trochę i takie podróże do Wrocławia to będzie chleb powszedni. Mamy nadzieję, że następnym razem, gdy wyjdziemy tymi samymi drzwiami z kliniki co dzisiaj, to już bez WASA!

To już jutro...

To już jutro…! Jedziemy na spotkanie z profesorem nad profesorami, jak określają go mamuśki, które powierzyły w jego ręce swoich synków. Co czuję przed tym przełomowym spotkaniem? Strach i podekscytowanie. Dowiemy się jak to wszystko widzi profesor. Jakie są minusy przeszczepu itp. Jutro o tej porze moją głowę nawiedzą nowe myśli. Cieszę się, że coś się zaczyna dziać,  że wreszcie zrobimy jakiś krok naprzód. Wiem też, że będziemy musieli podjąć trudną decyzję, i podjąć walkę o życie, które stworzyliśmy.  

Wiecie co? Za oknem szaro i ponuro. A ja zaczynam tęsknić za latem. Porankami, które witają słońcem a nie ciemnością. Za spacerami po leśnych drogach,  za lekkimi ciuchami a nawet za upałami,  których nienawidzę, gdy już są. Poprzednie lato upłynęło szybko i ociężale. Spacery w ciąży były rzadkością,  kręgosłup bolał, brzuch też a nogi miałam jak ludzik Michelina. Miałam nadzieję, że po porodzie nadrobimy i będziemy sobie spacerować naszymi trasami z wózkiem - tak jak sobie zresztą planowaliśmy. Niestety wyszło inaczej, a spacery były jeszcze rzadsze niż w ciąży. Zamiast spacerować to siedzieliśmy w szpitalach. Jakie będzie to lato, które cały czas jest przed nami? Weźmiemy synka i pójdziemy zbierać moje ulubione chabry (jak co roku)?  Schronimy się w cieniu leśnych drzew, opędzając się od owadów?  Poczujemy beztroskie promienie słońca w niedzielne popołudnie?  A może wieczorem prócz bzyczenia komarów usłyszymy świerszcze? Czy do lata uporamy się z WASem? Czy będziemy już po przeszczepie i czy będzie ok? A może będziemy w trakcie? A może nadal przed?

Pytania i niewiadoma. A w sercu tęsknota za choć chwilą normalności.  

Najpierw jednak czeka nas droga do Wrocławia...Podróż z moją małą marudą, która nie lubi pasów i fotelików.  Co prawda ma już nowy i chyba wygodny,  ale kto nadąży za Fifem?!:-P Zresztą od fotelików i pasów, gorsze są tylko korki i ślamazarna jazda – zdaniem Filipa oczywiście. ;pMam nadzieję, że przetrwamy jutrzejszy dzień w dobrej kondycji psychicznej, a także, że znajdziemy pewnego rodzaju oparcie w profesorze.

Kolejny wypad po płytki...

Ostatnio mam wrażenie, że moje ciało wpija stres jak gąbka wodę. A poziom kryzysowy na skali pojawia się, gdy moja stopa przekracza próg oddziału szpitalnego. Szczególnie, gdy oddział pełen jest chorych dzieci a Filip musi unikać wirusów i całej tej reszty. Wtedy to w żołądku mam jeden wielki supeł... Każdy kaszel słyszany na korytarzu czy w naszej sali przyprawia o dreszcze. I tym razem nie obyło się bez pobytu w szpitalu, płytki znów spadły do 6 tysięcy. Na szczęście, tym razem wystarczyło jedno toczenie, żeby płytki podrosły do 46 tysięcy. Tak więc trochę więcej niż 24 godziny w zamknięciu sali i w stresie... Kolejna morfologia za 3 dni. 

Już drugi raz przyszło mi leżeć na tym samym łóżku i patrzeć w to samo okno. Na tym oddziale oczywiście...Ile jeszcze takich płytkowych pobytów nas czeka?

Przewijając na śpiocha synka wczorajszej nocy (co jest nie lada wyczynem) doszłam do wniosku, że więcej guzików ma tylko ksiądz w sutannie albo nawet nie!Ile to niepotrzebnych guziczków ma takie małe ubranko. To i tak szczęście, że chociaż krój normalny i nóżki można było szybko włożyć w odpowiednie miejsce i po kłopocie, bo przy innym zestawie było by jeszcze trudniej z tym moim wiercipiętą. 

Nocka raczej do spokojnych nie należała... Poprzednie tez... Mój mysiu pysiu ma ostatnio lekki sen albo raczej bardziej lekki niż zwykle :-P. Ciekawe co czeka mnie dziś. Mój mały szefuńcio śpi sobie słodko w swoim łóżeczku a ja mam chwilę na umycie butelek, napisanie notki, przebranie się w piżamę i zaparzenie herbaty, a potem myk do łóżka. Czuje się jak zombie… 

Ostatnio tak wiele się dzieje, że ledwo ogarniam… Filip podbija internet i świat, a My przekonujemy się ilu jest dobrych ludzi na świecie. Wprost nie mogę uwierzyć jak duży jest odzew na nasz apel i pomoc dla naszego szczęśliwiątka! Wszystkim Dziękujemy za dobre serducha!

1% dla Filipa

Witajcie kochani!

Nowy Rok się zaczął i powoli ruszyła machina zwana PIT-em. Rozliczenia i rozliczenia, często widzicie prośby o przekazanie jednego 1% na jakiś cel bądź osobę. Ja w tym roku też muszę się do Was zgłosić z taką właśnie prośbą… Jeśli zastanawiacie się komu przekazać swój 1% to proszę pomyślcie o nas, a szczególnie o Filipie. Tak więc mój dzisiejszy post to taki trochę apel i prośba o pomoc. Jakąkolwiek, choćby o udostępnienie… Za każdą pomoc będziemy wdzięczni!

Refleksje podczas usypiania

Usypiając synka do głowy zaświtał mi pomysł na dzisiejszy wpis… Każdego wieczora i każdej nocy (w dzień również, ale wtedy nie ma takiego klimatu) towarzyszy mi taki oto widok. Lulam maluszka, czasem w ciszy czasem nucąc coś i myślę. O czym? O wszystkim. Przez głowę przelatują plany, marzenia, pomysły, troski...Ciało w tym czasie daje znać o zmęczeniu. Myślę także o mijającym właśnie dniu o tym jak bardzo podobny jest do poprzednich. Tak bardzo, że zdarza mi się zapomnieć jaki aktualnie mamy dzień tygodnia. Patrzę na śpiącego w moich ramionach synka i nadal nie mogę uwierzyć, że jeszcze rok temu był we mnie. Był fasolką a jest małym człowieczkiem z charakterem. Zdaję sobie sprawę, że pewnego dnia stanie się dorosłym facetem, który już w moich ramionach się nie zmieści. Rozczulam się, i przeganiając zmęczenie, zdaję sobie sprawę, że to ulotne chwile, intymne, tylko moje i Jego. Oczywiście zadaje sobie również pytanie czy jestem dobrą matką i jaki będzie mój syn w przyszłości. Nie kim zostanie, ale na kogo go wychowamy. 

Zwracam uwagę też na książki, których przybywa, a których nie mam ani czasu ani sił czytać. Zdaję sobie sprawę, że mój drugi blog zdycha i wcale mi z tym dobrze nie jest, bo wiem ile się napracowałam, żeby dojść do tego co teraz mam. No, ale trudno, kiedyś nadrobię zaległości. Uzmysławiam sobie, że kiedyś czytałam o ludzkich problemach, fikcyjnych, bądź realnych, a teraz problemy dogoniły mnie. I to te dużego kalibru. Szczerze? Lepiej się o nich czyta… Najchętniej wzięłabym męża za rękę, synka w ramiona i zakotwiczyła się w którejś z książek...Najlepiej takiej lekkiej i przyjemnej. Byłabym utkaną postacią z literek, miała swój świat zbudowany ze słów, w którym wszystko jest możliwe. 

Bujam się nadal, kontroluję sytuację i odliczam sekundy i minuty, które dzielą mnie od spokoju i snu. Od chwili wytchnienia, która jest tak krótka, że aż żal zasypiać. Obiecuję sobie również, że jutro dam radę, że zrobię coś lepiej oraz, że znajdę siłę na kolejny dzień.

Słów kilka przed snem...

Wraz z Nowym Rokiem i kolejnymi dniami wyrwanymi z kalendarza mojego macierzyństwa uświadomiłam sobie, że coraz bardziej kocham to moje szczęśliwiątko. Nie jest łatwo, a nawet coraz trudniej, ale moja matczyna miłość rośnie. Oczywiście poziom zmęczenia również. Tym bardziej, że mój syneczek lubi zaskakiwać swoich rodziców i nie wprowadza monotonii w codzienne życie. Kiedyś przesypiał całe noce. Następnie obrał sobie pobudkę między 1 a 3 w nocy. Dwa razy w miesiącu przesypia całe noce. A ostatnio (czyt. choćby wczoraj) więcej nie spał niż spał. Nie ważne, że rodzice chodzą po ścianach, że mamuśkę bolą nogi, kręgosłup, ręce od lulania, noszenia, usypiania...On o godzinie 1 jest wyspany jak po całej nocy (wcześniej obudził się o 23:30 a jeszcze wcześniej coś ok 22) a zasnął o 2:30. I na tym nie koniec atrakcji... Na pytanie: -Czemu nie śpisz synu? Odpowiedzi brak – jest banan na twarzy. By po chwili powiedzieć te swoje aułu, agu, yyy i NIE (to chyba miało oznaczać znane wszystkim NIE BO NIE, tylko póki co wychodzi mu zrozumiale tylko nie). Skoro już zaczyna się tak tłumaczyć to co będzie dalej?! 

Jak widać Filip walczy z nudą, snem i co ważne ze spadającymi płytkami. Tym razem morfologia pokazała 25 tysięcy i dobrą hemoglobinę bo aż ponad 11. Cieszymy się z tego co jest i póki co korzystamy z pobytu w domu. 

Z każdym dniem mój synek pokazuje na co go stać i jak wiele już potrafi. A i mama mu wychodzi ;p! Co prawda nie na zawołanie, a zazwyczaj podczas fali kryzysowej, ale zawsze… Sfrustrowana matka zamienia się chwilowo w zmęczoną matkę… póki co jeszcze zdrową psychicznie, choć co niektórzy po moim wpisie mogę pomyśleć inaczej! Bycie matką to naprawdę ciężka robota… a zapłatą jest najcudowniejszy uśmiech pod słońcem ;)