środa, 12 kwietnia 2017

Śmiech dziecka

Śmiech dzieci to coś, co porywa serce rodzica. Na krótką chwilę niebo się rozjaśnia, a problemy maleją. Wiem z autopsji, że dobry humor mojego dziecia sprawia, że mój też jest dobry. Najbardziej uwielbiam, gdy śmieje się głośno, wtedy jest jeszcze bardziej słodki, beztroski i dziecięcy. Jego oczy się śmieją, policzki i usteczka również. To najpiękniejsza melodia dla moich uszu. Czy może być coś piękniejszego?

Ten radosny jazgot jaki potrafią wydawać z siebie dzieci w różnym wieku jest dostępny na prawie każdym kroku.  Czasem natężenie głosów bywa męczące dla ucha i przyprawia o migrenę, szczególnie jeśli liczba dzieci przekracza 1. Tak czy siak przyzwyczajeni jesteśmy do śmiechu, pisku itp. Centra handlowe, plaże, place zabaw, przedszkola, a nawet szpitalne korytarze. Można powiedzieć,  że słychać je wszędzie. 

Jednak jest miejsce, gdzie panuje cisza. Wiecie nie usłyszycie tego śmiechu, jazgotu i dziecięcego charmidru. Obecnie jestem w takim miejscu...

Oddział przeszczepowy. Zielony. Nowoczesny. Jasny. Sterylny. Ale cichy. Owszem, słychać rozmowy pielęgniarek, lekarzy, studentów... Słychać pikanie sprzętu, rozsuwane drzwi, kroki, ale na korytarzu nie usłyszycie dziecka. Jego śmiechu. Każde ma swoją salę.  Tabliczka przy sali oznajmia wszystkim, kto ją zamieszkuje. Już nie mówiąc o widoku dzieci. Choć te jeszcze sporadycznie widzę,  jak gdzieś idą z rodzicami.
Nie mogę powiedzieć, że dzieci z naszego oddziału nie wiedzą co to śmiech. Wiedzą i pewnie rodzice starają się jak mogą, żeby miały chwilę radości i oddechu od tego koszmaru. Idąc raz korytarzem słyszałam jak mama bawi się z własną pociechą. Miłe dla ucha. 

Jednak to miejsce różni się od innych.  Innych szpitali.  A to nie jest nasz pierwszy szpital więc wiem.

Powiecie, że Filip ma ciągle uśmiech na twarzy! Ma, choć nie ciagle. Jest też płacz, który emanuje bólem. A mnie trafia szlag i dopada strach. Uszy bolą. Nawet nie wiedziałam, że tylek może tak boleć! W takich momentach dziękuję Bogu za każdy uśmiech, dobry dzień,  chwilę jego energię. Wtedy jeszcze bardziej staram się go rozbawić. Wygłupiam się by ujrzeć ten cudny uśmiech, te iskierki w oczach i usłyszeć rechocik.

W tym momencie oboje sobie pomagamy i idziemy dalej.

Wiecie czyj śmiech słychać?  Pielęgniarek! :-)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz